Alpe d’Huez

Gisterochtend rond half zes ging de wekker. Amper nog bijgekomen van de tijdrit werd er nu koers gezet in de richting van de Alpe d’Huez. Een berg die geen verdere uitleg nodig heeft lijkt me zo. Ik wist dat het in ieder geval een ‘Nederlandse’ berg zou zijn en ik zou er achter komen waarom.

In eerste instantie was er het plan om, na het parkeren van de camper, de fietsen te pakken en omhoog te fietsen. Dit is immers berg nummer twee die met grote rode stift in de agenda stond. Gezien de drukte uiteindelijk besloten om het te voet te gaan proberen. Bjorn en Michiel hebben al eens eerder de Tour langs zien komen op deze berg en wisten me te overtuigen dat het te voet ook prima te doen zou zijn. Dat wij zo ‘slim’ waren betekende echter helaas niet dat anderen dat ook waren. Waar ik dacht dat de Mont Ventoux een mierennest was; kom ik nu woorden tekort om de drukte op deze berg te beschrijven. Wielrenners, wandelaars, auto’s, steppende mensen maar ook politie en ploegen-vrachtauto’s die dwars door de mensenmassa knalden. Opmerkelijk genoeg heb ik geen ongelukken gezien.

Bochten tellen

De Alpe d’Huez telt 21 bochten. Bovenaan is bocht één onderaan bocht eenentwintig. Het aftellen was natuurlijk naar bocht zeven. Als er een plek is die er voor zorgt dat deze berg Nederlands wordt genoemd is het die bocht wel. Jammer dat het zo’n lange wandeling is. Iedere bocht waar we kwamen was er weer een dichterbij. Per bocht telden we af hoe ver we nog moesten. Dan uiteindelijk was hij daar. Bocht zeven.

Chaos

Het eerste woord waar ik aan dacht toen we de enorme drukte van de bocht inliepen was chaos. Oké, chaos was het tweede woord, het eerste woord was ‘pils’. Nadat ik twee laf getapte Franse pilsjes stevig in mijn knuistjes had kon ik pas echt de sfeer goed proeven. Dronken (straalbezopen) Nederlanders die de gekste capriolen uit haalden. Van het klimmen op een rijdende auto tot het lopen van de polonaise. Ik dacht dat carnaval al erg was.

3FM

Via Twitter (@pietermunnik) kwam ik erachter dat Koen en Sander van 3FM op zoek waren naar mensen die in de bocht stonden, om er wat vragen over te stellen. Een kort mailtje met slechts mijn naam en nummer met als onderwerp ‘ik sta in bocht 7’ later, hing ik al met Koen aan de telefoon. In eerste instantie dacht ik dat ik al live in de uitzending zat, dus ik begon alles in geuren en kleuren te beschrijven. Later besefte ik dat dit (natuurlijk) een voorgesprek was. Ze zouden later terug bellen. Eerst om 17:10, maar later kreeg ik een sms’je van Koen dat het 16:20 zou worden. Ook goed. In de tussentijd zouden de renners al voor de eerste keer langs komen.

Karavaan & peloton

Voor de renners langskomen, komt eerst de reclame-karavaan voorbij. Ik denk dat bocht zeven de enige plek in de Tour is waar het publiek met meer smijt dan de karavaan. Het wachten was ook gewoon op de renners, niet op lullige koelkastmagneten. Ondanks dat er geen Nederlander helemaal op kop lag, werd de hele bocht gek toen de renners eindelijk daar waren. De weg stond vol en de renners hadden het spontaan ontstane pad maar te volgen. De bom ontplofte pas echt toen de eerste Nederlanders doorkwamen. Wout Poels, Mollema en Ten Dam. Wat een feest, wat een chaos, geweldig. Niet veel later belde 3fm om een beschrijving van het hele circus te krijgen. Na een kort gesprek van ongeveer 3 minuten kreeg ik te horen dat ze later nog eens terug zouden bellen.

Tweede doorkomst

Toen de tweede doorkomst in volle gang was ging mijn telefoon. Weer 3fm. Amper te verstaan, maar ik deed mijn best, werd me gevraagd naar de opstootjes in de bocht. Ik heb er zelf niks van meegekregen, toen ik er stond was de sfeer geweldig. Ik hoop ook van harte dat dat zo is gebleven. Ondertussen kwamen de renners ook nog langs, waardoor een echt goed gesprek er niet in zat. Jammer dat er weer geen Nederlander heeft gewonnen, maar de pret drukte het (weer) niet!

Zelf fietsen

Vanochtend ben ik samen met Michiel zelf omhoog gefietst. We zijn eerst met z’n 3en de start van de etappe gaan kijken en fietsten daarna naar de voet van de Alpe d’Huez. Bjorn, die verre van fit was, besloot om het niet te proberen. Erg jammer, maar een verstandige keuze. Michiel en ik fietsten verder, alhoewel na twee bochten Michiel al van me weg fietste. Ik ben gewoon in eigen tempo verder blijven fietsen en het ging redelijk goed. Ook nu is het irritant dat de nummers van de bochten te zien zijn. Je telt automatisch af. Nog negentien, nog vijftien, bocht zeven (leeg!), nog zes. Alleen heeft het aantal bochten weinig te maken met het aantal kilometers. Dat je nog drie bochten van de top af bent wil niet zeggen dat je nog drie kilometer te fietsen hebt. De weg trekt soms heel lang door, wat frustrerend is. Uiteindelijk met een tijd van één uur en veertien minuten hoor je mij niet klagen. Michiel, die vijf minuten sneller was, zat op een muurtje op me te wachten. Na een heerlijk pilsje afgedaald en de fietsen op de camper geladen.

Onderweg

Terwijl ik dit schrijf zitten we in de camper en zijn we onderweg naar Annecy, om het peloton daar voor de allerlaatste keer te zien. Als dat lukt hebben we ze zeven keer gezien. Niet verkeerd!